Κεντρική Εύβοια, Ληλάντιο Πεδίο. Έρωτες, ίντριγκες και ιππότες

Έξω χαρά θεού, ο ήλιος λάμπει στο στερέωμα και λούζει με χαρούμενο φως τις γύρω καταπράσινες εξοχές. Η άναρχη δόμηση της Χαλκίδας έχει μείνει πίσω, όπως και η ανυπόφορη κυκλοφορία στον οδικό άξονα που οδηγεί προς Ερέτρια. Ήπια, η μορφολογία του εδάφους θα οδηγήσει το βλέμμα να σκαλώσει σε μικρά εύφορα χωράφια που έχουν δεχτεί τη φροντίδα του ανθρώπινου χεριού, διάσπαρτες αγροικίες, καταπράσινους οπωρώνες, αγρούς κατάφυτους από κάθε λογής αγριολούλουδα. Η δροσερή  παρουσία του ποταμού Λήλαντα που κατεβαίνει από το βουνό και κάνει το χώμα να καρπίσει έρχεται τα συμπληρώσει τη πρόσχαρη τοπιογραφία.   Εδώ λοιπόν, στο υπογάστριο των δασωμένων Ευβοϊκών βουνών, ανάμεσα στα χωριά Μύτικας, Βασιλικό, Αφράτι και Φύλλα, εντοπίζεται το  περίφημο Ληλάντιο  Πεδίο, ο ανθισμένος κήπος της κεντρικής Εύβοιας για τον οποίο οι αρχαίοι  Χαλκιδείς πολεμούσαν επί χρόνια με τους  Ερετριείς.

Copyright photo  & text: Theo Athanasiadis / Views Of Greece

Όταν οι Έλληνες σφάζονταν   με το γάντι…

Κάπου εκεί στα τέλη του 8ου αιώνα π.Χ.  (πιθανόν κατά το διάστημα 710 – 650 π.Χ), πολύ πριν του Μηδικούς Πολέμους τα δύο ισχυρά, αλλά και γειτονικά αρχαία  κράτη της Χαλκίδας και της Ερέτριας αποφάσισαν να αλληλοεξοντωθούν. Μήλο της έριδος, η εύφορη γη του Ληλάντιου Πεδίου αλλά και κατ’ επέκταση ο έλεγχος του πορθμού του Ευρίπου. Ο Ληλάντιος Πόλεμος ήταν από τους πρώτους  μεγάλους πολέμους που ξέσπασαν στην αρχαία Ελλάδα ανάμεσα σε πόλεις- κράτη και σε αυτόν αναφέρονται τόσο ο Ηρόδοτος, όσο και ο Θουκυδίδης, αλλά και ο Στράβωνας αργότερα. Σύντομα η διαμάχη αυτή πήρε πανελλήνιες διαστάσεις και σύμμαχοι από την Ηπειρωτική Ελλάδα, αλλά και την αντικρινή Μικρά Ασία (όπου και οι δυο πόλεις είχαν αποικίες) συνέδραμαν τους αντιμαχόμενους. Δηλαδή με δυο λόγια ήταν μια πρόβα του Πελοποννησιακού Πολέμου (431-404 π.Χ  ) που ξέσπασε μερικούς αιώνες αργότερα για τους ίδιους περίπου λόγους, ανάμεσα σε Αθηναίους και Σπαρτιάτες. Εκείνη λοιπόν την εποχή, μόλις για λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα εύφορης γης, χύθηκε πολύ αίμα!!!

Κανόνες πολέμου 

Οι απώλειες και από τις δυο πλευρές ήταν τεράστιες και το άνθος των νέων ανθρώπων αφανιζόταν σε σημείο που οι αντιμαχόμενοι ήρθαν σε συμφωνία με σκοπό να περιορίσουν τις απώλειες. Αποφάσισαν λοιπόν να αλληλοσφάζονται χωρίς να  χρησιμοποιούν «εκήβολα» όπλα (όπλα με μεγάλο βεληνεκές),  αλλά μόνο “αργέμαχα” όπλα, κατάλληλα για μάχες σώμα με σώμα. Εξάλλου εκείνη την εποχή το να πλήττεις τον εχθρό από μακριά με βέλη, σφενδόνες και άλλα όπλα μεγάλου βεληνεκούς θεωρείτο πράξη δειλίας. Δηλαδή συμφωνήσαν να σφάζονται αλλά με το γάντι !!! Νικητής στο τέλος βγήκε η Χαλκίδα, αλλά αυτή ήταν μια Πύρρειος νίκη καθώς μετα τη λήξη των εχθροπραξιών και οι δυο πόλεις, εξαντλημένες από τη μακροχρόνια διαμάχη πέρασαν στην παρακμή και τα σκήπτρα των ισχυρών πήραν η Αθήνα και η Σπάρτη για να επαναλάβουν τα ίδια μετά από 250 χρόνια, με μαθηματική σχεδόν ακρίβεια!

Λικάριο από πάμφτωχος ιππότης

Τα χνάρια από  την  παρουσία  των  ανθρώπων  στην   περιοχή  αυτή, δεν περιορίζονται στους αρχαίους χρόνους. Τα κάστρα και οι πύργοι,  αν και άδειοι πια από ζωή, διηγούνται με τον δικό τους βουβό τρόπο την ιστορία του Μεσαίωνα. Το εντυπωσιακό κάστρο που σώζεται πάνω από το χωριό Φύλλα ήταν στα χρόνια της Φραγκοκρατίας το ορμητήριο του  ιππότη  Λικάριο, μιας αμφιλεγόμενης  προσωπικότητας, Γενοβέζικης ή κατά άλλους Λομβαρδικής  καταγωγής που  γεννήθηκε  στην Κάρυστο από μητέρα Ελληνίδα.  Ο Λικάριος ήταν πάμφτωχος, αλλά ωραίος, φιλόδοξος, οξυδερκής, με στρατηγικό νου, άριστος γνώστης των πολεμικών τεχνών της εποχής,  ταλέντα που δεν άφησε να πάνε χαμένα.

Έρωτας  με κακό τέλος

Ερωτεύτηκε την πριγκηπέσσα Φελίζα  Ντάλλε Κάρτσερι και παρόλη την ταπεινή του καταγωγή τόλμησε και την παντρεύτηκε κρυφά. Γύρισε το μάτι των ευγενών από αυτή την πράξη,  άφρισαν και φρύαξαν οι δόγηδες και οι μαρκήσιοι.  Είδε και αποείδε  ο Λικάριος με αυτήν τη συμπεριφορά, πήρε την δεσποσύνη του και αποτραβήχθηκε σ’ ένα απόμερο κάστρο της Καρυστίας, στις Ανεμοπύλες λένε οι ιστορικοί.

Ο εξολοθρευτής των κάστρων 

Όμως εκεί δεν πήγε για να χαρεί τον έρωτά του, αλλά για να καταστρώσει σχέδια εκδίκησης. Αφού συγκέντρωσε γύρω του ένα αλλόκοτο τσούρμο από πειρατές, ληστές, άκληρους γαιοκτήμονες και τυχοδιώκτες,  στράφηκε εναντίων των συμπατριωτών του και  άρχισε να λεηλατεί τις γαίες τους. Σε αυτή τη φάση ο βυζαντινός αυτοκράτορας Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος αναγνώρισε τα ιδιαίτερα  ταλέντα του και τον εξουσιοδότησε να πολεμά εκ μέρους  του, τους  Φράγκους. Ο Λικάριος  θαρρείς και είχε βρει το «κουμπί» και το ένα μετά το άλλο τα  κάστρα της Εύβοιας άλλα και των γειτονικών νησιών έπεφταν στα χέρια του. Έτριβε τα χέρια του ο βυζαντινός αυτοκράτορας. Επειδή όμως ένα τέτοιο κελεπούρι δεν το αφήνεις να πάει χαμένο,  του απένειμε αμέσως τον τίτλο του Μεγάλου Δούκα, του έδωσε χρήματα, εξοπλισμό και ενισχύσεις και τον ξαμόλησε εναντίων των Φράγκων.

Ακάθεκτος ο Λικάριος πολεμούσε με όλους  και κατακτούσε τα κάστρα τους και έπιανε αιχμαλώτους τους ευγενείς καστροκράτορες. Μόνο το κατά γενική ομολογία απόρθητο κάστρο  της Χαλκίδας του ξέφυγε. Τότε ο Λικάριος έκτισε στην άκρη του Ληλάντιου Πεδίου, στην κορφή απόκρημνου λόφου που δεσπόζει πάνω από το σημερινό χωριό Φύλλα, το δικό του κάστρο και από εδώ διαφέντευε τη μισή Εύβοια.

Ο έρωτας σκοτώνει…

Στη συνέχεια, το όνομα του Λικάριο ξαφνικά χάνεται από τις ιστορικές πηγές. Στο ξεκαρδιστικό ευθυμογράφημα όμως το έκπληκτου Νίκου Τσιφόρου που φέρει τον τίτλο «εμείς και Φράγκοι»  αναφέρεται πως ο τρανός ιππότης που εκπορθούσε έτσι για πλάκα τα τρομερά κάστρα τη εποχής,  έπεσε θύμα του έρωτα και συγκεκριμένα μια πανέμορφης Βενετσιάνας που έφερε το όνομα Τιορίνα.   Αυτήν την καλλονή, του την έριξαν από δίπλα οι Ενετοί. Την  είδε  μια μέρα ο Λικάριος να παίρνει γυμνή το μπάνιο της σ’ ένα ποτάμι της περιοχής και έτσι νταβραντισμένος ιππότης όπως ήταν, την ερωτεύτηκε παράφορα και την κάλεσε για φαγητό στο κάστρο του.

Εκεί, η εκπαιδευμένη κοπελιά του έριξε δηλητήριο στο φαγητό , το οποίο όμως άρχισε να ενεργεί μετα από πέντε μέρες και αφού η Μάτα Χάρι της εποχής είχε φύγει από το κάστρο. Έτσι ο θρυλικός ιππότης πήγε άκλαυτος και σήμερα μόνο ερείπια από το οχυρό του στολίζουν τον λόφο εδώ στην άκρη του Ληλάντιου Πεδίου.   Οι σιλουέτες των ιπποτών ακόμη λένε ότι τα βράδια στοιχειώνουν το κάστρο στα Φύλλα!

Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω, η διαδρομή για το Ληλάντιο0 Πεδίο και τα Φύλλα

Το χωριό Φύλλα απέχει από τη Χαλκίδα μόλις 9 χιλιόμετρα και από την Αθήνα 85 χλμ. Πρώτα θα επισκεφθείτε τους δυο καλοδιατηρημένους πύργους που δεσπόζουν στο ύψωμα του χαμηλού λόφου απέναντι από το κάστρο του Λικάριο.  Μέχρι τη ρίζα των πύργων πηγαίνει ασφάλτινος δρόμος. Στη συνέχεια  ακολουθεί ανάβαση με τα πόδια για καμμιά εκατοστή μέτρα. Στο κάστρο του Λικάριο φτάνει στενός ασφαλτόδρομος που αρχινά από την άκρη του χωριού Φύλλα. Η θέα από εδώ προς την κεντρική και νότια Εύβοια, είναι πέραν κάθε περιγραφής. Η ευρύτερη περιοχή ενδείκνυται για μια υπέροχη μονοήμερη εκδρομή.

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ. ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ: Τα κάστρα του Μοριά, ένα συναρπαστικό οδοιπορικό στις καστροπολιτείες της Πελοποννήσου

Γιατί να καταστρέψεις τις διακοπές σου; ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΠΟΥ ΣΕ ΑΦΟΡΑ

“Views Of Greece”travel photojournalism – Discover the real Greece with the experts

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση και γενικά η αναπαραγωγή του παρόντος με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή συνολικά, συμπεριλαμβανομένων των επιμέρους κειμένων ή και των φωτογραφιών χωρίς τη γραπτή άδεια του δημιουργού, σύμφωνα με τον νόμο Ν.2121/1993 και τη διεθνή σύμβαση της Βέρνης (που έχει κυρωθεί με το ν. 100/1975).  Η Πνευματική ιδιοκτησία ανήκει στον δημιουργό και αποκτάται χωρίς καμιά διατύπωση και χωρίς την ανάγκη ρήτρας απαγορευτικής των προσβολών της.

• byzantine
• medieval castle
• Ευβοια
• Ληλάντιο πεδίο
• μονοήμερη εκδρομή